Maak kennis met de kindertijd van Mauá

Om de groei van zijn bedrijf te ondersteunen, moest João Evangelista, de vader van de toekomstige baron van Mauá, altijd meer vee verwerven. In 1819 besloot hij een risico te nemen en zich naar het bezette Uruguayaanse gebied te wagen om een kudde te kopen. Ondanks alle conflicten in die regio bleef het een plek waar je nog steeds vee tegen een goede prijs kon vinden. Hij nam de juiste voorzorgsmaatregelen voor de reis en verzekerde zich van het gezelschap van enkele vrienden.

Op de terugweg werd hij echter doodgeschoten terwijl hij op een boerderij langs de weg lag te slapen. De familie hoorde twee versies van de tragedie, beide plausibel op een plek waar dergelijke ongelukken veel voorkwamen.

Sommigen zeiden dat de eigenaar van de ranch hem voor een dief had aangezien, terwijl anderen beweerden dat het een ongeluk was en dat de kogel voor iemand anders bedoeld was. Zoals in veel gevallen in de regio werden de moordenaars nooit gevonden. De onduidelijke verslagen waren voor de hele familie een troost en deden er weinig toe in het licht van de realiteit: op 24-jarige leeftijd was Mariana Batista de Carvalho, Irineu's moeder, weduwe. Ze had een achtjarige dochter, een vijfjarige zoon en een zich ontwikkelende ranch om voor te zorgen – op een plek waar de wapens die haar man het zwijgen oplegden elke dag luider spraken.

In een wereld van wapens die hij niet beheerste, koos Mariana ervoor om de jonge Irineu te begeleiden naar het pad van het onderwijs, dat ze begreep. Deze keuze werd in de regio niet bepaald op prijs gesteld; weten hoe te schrijven fungeerde daar meer als een teken van aristocratisch onderscheid dan als een nuttige bezigheid. In plaats van Irineu naar het huis van een familielid te sturen om te leren omgaan met vee totdat hij klaar was om de boerderij over te nemen, besloot Mariana hem aan haar zijde te houden en hem te leren lezen en rekenen. Nu zijn vader weg was, veranderde het lot van Irineu.

Hij stopte met het begeleiden van het werk van de arbeiders en begon meer binnenshuis te blijven. Hij leek te genieten van de verandering. Hij leerde snel lezen en toonde al snel een groot talent voor het omgaan met de basisbeginselen van de wiskunde. Sommige familieleden hielden echter niet zo van dit pad. Voor een door traditie gevormd gezin was het idee van een huishouden geleid door een vrouw ondenkbaar.

Drie jaar na de dood van João Evangelista, net toen Brazilië een onafhankelijk land aan het worden was, bezweek Mariana eindelijk onder de druk van haar familie. Ze accepteerde de minnaar die door haar familieleden was uitgekozen, een zekere João Jesus e Silva, een man zonder noemenswaardige afkomst afkomstig uit de regio Paraná, maar met de uitstraling van een eerlijke werker. Ze moest een hoge prijs betalen om een nieuwe eigenaar op de ranch te krijgen: haar man had er geen belang bij om kinderen van een andere vader in het huishouden te krijgen. Er was geen weg meer terug en de oplossing kwam snel, op de ouderwetse manier.

Nog voordat ze twaalf werd, was Guilhermina, de zus van Irineu, getrouwd met José Machado da Silva, een onbekende boer uit Arroio Grande. Wat de toekomstige baron van Mauá betreft, hij had bij zijn grootvader kunnen gaan wonen als er niet een broer van Mariana was gekomen die dezelfde naam droeg als zijn vader, José Batista de Carvalho. In dat land van boeren had hij een bijzondere weg gevolgd: hij was kapitein van een schip van een van de vooraanstaande kooplieden van Rio de Janeiro die gedroogd rundvlees in het zuiden kocht.

Hij kwam met het idee om de jongen mee te nemen naar het werk in de handel, om een leven te leiden zoals het zijne. Na een afweging van de voordelen – een potentiële carrièremogelijkheid in een meer beschaafde stad dan Arroio Grande, waar hij vooruitgang kon boeken – en de nadelen – een definitieve scheiding, waardoor het kind aan zijn eigen lot werd overgelaten, koos Mariana uiteindelijk voor het voorstel van haar broer. Irineu zou tenminste zijn leven leiden met wat ze hem had geleerd, ook al had het in dat wilde land weinig waarde.

De jonge Irineu Evangelista de Sousa verliet zijn huis aan de kreek vóór het huwelijk van zijn moeder. Hij reed door een bergachtig gebied en liet zijn familie- en boerderijherinneringen achter. Twee uur later bereikte hij Jaguarão, waar hij de paarden achterliet en aan boord ging van een kleine boot die gedroogd rundvlees en tarwe naar de haven van Rio Grande vervoerde. De boot voer door de Jaguarão-rivier het Mirim-meer in, vanwaar het verder ging naar het meer dos Patos en de haven. Deze reis markeerde het begin van Irineu's reis naar de wereld van schepen en navigatie.

De jonge Irineu Evangelista de Sousa ging op negenjarige leeftijd aan boord van een brik vol gedroogd rundvlees, tarwemeel en huiden. Hij was getuige van de complexiteit van de navigatie rond de Rio Grande-bar, bekend om zijn verraderlijke wateren. Na het overwinnen van de aanvankelijke uitdagingen vertrok de brik naar Rio de Janeiro. De reis duurde ongeveer een maand, waarin Irineu snel volwassen moest worden en zich moest voorbereiden om te overleven in de onbekende stad waar hij naartoe ging. Hij was zich ervan bewust dat zijn lot nu in zijn eigen handen lag en dat hij de uitdagingen van de volwassenheid met vastberadenheid en moed zou moeten aangaan.

Irineu Evangelista de Sousa kwam binnen Rio de Janeiro en was gefascineerd door het landschap dat zich voor zijn ogen ontvouwde. Toen het schip de kust naderde, zag hij de majestueuze bergen de ingang van Guanabara Bay domineren. Voor een jongen die gewend was aan eindeloze pampa's was dit landschap indrukwekkend. Toen hij het kanaal tussen de Suikerbroodberg en de forten São João en Santa Cruz overstak, kreeg hij zijn eerste zicht op de grote stad. Terwijl het schip voortvorderde, zag hij wijken als Botafogo, Catete en Glória, elk met hun eigen sfeer en kenmerken. Uiteindelijk bereikte hij het stadscentrum, waar de huizen bij elkaar stonden en de straten bruisten van de mensen. Irineu merkte de bruisende haven op, met honderden schepen en vaartuigen van alle soorten en maten.

Hij stapte van boord in een kleine boot die hem naar het hart van de stad bracht, waar het stadsleven bloeide. Het tafereel was vol activiteit en beweging, een indrukwekkende introductie tot zijn nieuwe leven in Rio de Janeiro.

Irineu Evangelista de Sousa verkende na het uitstappen de straten van Rio de Janeiro en beleefde een geheel nieuw tafereel. Hij sloeg rechtsaf de straat tussen de kathedraal en het hotelgebouw in en liep de Rua Direita in. Deze straat was smal, iets meer dan vijf meter breed, en omgeven door grote huizen van drie verdiepingen van vlechtwerk en leem. Rua Direita werd zo genoemd omdat het een van de eerste rechte straten van de stad was, die het paleis verbond met het São Bento-klooster bovenop de heuvel aan de voorkant. Het was een belangrijke straat voor kooplieden, die parallel liep aan het strand waar schepen aanmeerden.

In deze straat was de commerciële activiteit intens, met grote pakhuizen in bijna elk huis, gevuld met buitenlandse goederen en lokale producten, klaar voor verzending. De straatruimte werd ook gebruikt voor het tentoonstellen van koopwaar, waaronder onlangs aangekomen Afrikaanse slaven, die in afwachting van kopers aan winkeldeuren waren vastgeketend.

De straat was een bruisende plek, met groepen slaven die werkten onder toezicht van opzichters, gewapend met zwepen en met zakken en tonnen. Kooplieden, klerken en klanten circuleerden op straat op zoek naar producten en zakelijke kansen. Het was een levendig en divers beeld van Rio de Janeiro in die tijd.

Irineu Evangelista de Sousa werd door zijn oom naar huisnummer 155 gebracht, waar het bedrijf van João Rodrigues Pereira de Almeida was gevestigd. Dit pakhuis zou de komende jaren zijn thuis worden, en de koopman zou als een vader en meester voor hem zijn. Terwijl hij zich probeerde aan te passen aan de omgeving vol koopwaar, ontmoette Irineu zijn nieuwe collega's, die hem zonder verrassing verwelkomden. In die tijd was de komst van negenjarige jongens om in de handel in Rio de Janeiro te werken niet ongewoon. Irineu had het geluk een vaste baan te hebben, aangezien zijn oom hem bracht en verzekerde van zijn plek in de winkel.

In die tijd was het gebruikelijk dat kinderen op jonge leeftijd begonnen te werken en verantwoordelijkheden op zich namen die vergelijkbaar waren met die van volwassenen. Irineu werd door zijn oom overgedragen aan de koopman en begon aan een leerreis, volgens de instructies van de meer ervaren individuen. Hij begon met het uitvoeren van eenvoudige taken, zoals het organiseren van koopwaar en het schoonmaken van de vloer. Toen hij vertrouwd raakte met de winkel en het personeel, kreeg hij te maken met de eerste uitdagingen. Zijn opmerkelijke verschil was niet zijn leeftijd, maar zijn achtergrond, aangezien er destijds maar weinig autochtone Brazilianen in de handel werkten.

Irineu maakte vorderingen in zijn carrière bij het bedrijf en specialiseerde zich in boekhouding, waarbij hij verantwoordelijk werd voor het nauwgezet vastleggen van de financiële transacties van het bedrijf. Hij detailleerde commerciële transacties, leningen, winsten en andere operaties, waarbij hij individuen associeerde met geldbewegingen. Irineu beperkte zich niet tot berekeningen; hij realiseerde zich dat het, om de werking van het bedrijf volledig te begrijpen, essentieel was om de mensen achter elke transactie te kennen. Dit bracht hem ertoe te begrijpen dat, hoewel wiskunde belangrijk was, er fundamentele menselijke en strategische aspecten waren om de bedrijfswinsten te maximaliseren.

Met de boeken en zijn werk was Irineu erin geslaagd om in vier jaar tijd een statisch portret van een groot bedrijf op te bouwen. Hij kon elke transactie verantwoorden en kende de betekenis ervan. Op zijn veertiende was hij al een ervaren medewerker op kantoor.

Irineu slaagde erin te onderhandelen over zijn voortzetting van het dienstverband bij het bedrijf van Carruthers toen het bedrijf van Pereira de Almeida werd geliquideerd. Hij werd een deel van de activa die werden overgedragen als betaling voor schulden. In 1829, op vijftienjarige leeftijd, verhuisde Irineu naar een nieuw adres aan dezelfde Rua Direita, nummer 84. Ondanks dat hij een ervaren klerk was en goed op de hoogte was van de geheimen van de handel in Brazilië, stond hij op het punt een nieuwe fase in zijn leven te beginnen. omdat alles wat hij tot dan toe had geleerd geen enkele waarde had voor zijn nieuwe werkgever. Deze verandering zou een belangrijke nieuwe fase in zijn reis markeren.

Irineu viel al snel op in het nieuwe bedrijf van Carruthers vanwege zijn veerkracht en vermogen om de tropische omstandigheden beter te verdragen dan veel Engelsen. De meeste werknemers die destijds voor Britse kooplieden werkten, kwamen uit Engeland, maar ze pasten zich niet allemaal goed aan het tropische klimaat aan. Bedienden misten vaak de middelen die nodig waren om deel te nemen aan de miniatuurversie van grote kooplieden in Europese stijl.

Irineu profiteerde van zijn werkervaring bij het nieuwe bedrijf van Carruthers, waar het tempo langzamer lag dan bij zijn vorige commerciële bedrijven, om zich aan zijn studie te wijden. Hij leerde snel de Engelse taal en beheerste de berekening van samengestelde rente in Britse ponden. Zijn onverzadigbare verlangen naar lezen bracht hem ertoe meer boeken bij zijn werkgever aan te vragen, waaronder werken over zaken. Carruthers, die de interesse van Irineu inzag, gaf hem toegang tot zijn persoonlijke bibliotheek, die speciale boeken over zaken bevatte. Dit nieuwe perspectief op de manier waarop de Britten zaken deden, stond in contrast met de traditionele leringen die Braziliaanse klerken ontvingen.

Irineu nam deze nieuwe bedrijfsfilosofie in zich op en groeide dichter bij Carruthers, waardoor hij van werkgever in leraar en later in debatpartner veranderde terwijl ze samen deze nieuwe principes verkenden.

In zijn zoektocht naar kennis nam Irineu de zakelijke ideeën uit de boeken die hij las in zich op en toonde hij een dieper enthousiasme en begrip dan veel Engelsen in de kolonie. Zijn radicale interpretatie van deze bedrijfsprincipes stond in contrast met het beperkte begrip van veel van zijn landgenoten over dit onderwerp. Irineu leek Engelse zakelijke ideeën overtuigender te omarmen en over te nemen dan veel inwoners van de kolonie.

Tijdens zijn studie van de werken van Adam Smith maakte Irineu enkele unieke aanpassingen en interpretaties van de ideeën van de auteur. Terwijl veel Brazilianen moeite hadden om de logica van Smiths ideeën volledig te begrijpen, deed Irineu, door 'The Wealth of Nations' in het originele Engels te bestuderen en de tekst te bespreken met een Engelsman die het boek leek te personifiëren, verrassende onthullingen. In plaats van de econoom die de geneugten van de meesters prees, ontdekte Irineu een nieuw wereldbeeld.

Hij ging geloven in de vrije markt als het epicentrum van het sociale leven, waarbij hij de ideeën van Adam Smith en later die van David Ricardo als zijn favorieten overnam.

Irineu werd, na uitgebreide studie en hard werken, een expert in zijn vakgebied en beheerste alle geheimen van de handel. Hij was van een eenzame tiener uitgegroeid tot een expert op zijn vakgebied en overtrof zelfs zijn oude baas, Carruthers, die moeite had hem iets nieuws te leren. Irineu had alle details van de werking van het bedrijf snel in zich opgenomen, maar nu hij niet langer een kind was, begon hij ernaar te verlangen om zelf de mogelijkheden te verkennen. Toen zijn academische reis ten einde liep, studeerde hij cum laude af.

Toen Irineu werd toegelaten tot de Vrijmetselaarsloge, kreeg hij een nieuwe dimensie in de ogen van Carruthers. Zijn toewijding en professionele groei door de jaren heen hadden hem tot meer dan alleen een werknemer gemaakt. Hun relatie ging nu gepaard met genegenheid en aandacht, en het werd tijd om Engelse oplossingen te combineren met Braziliaanse aanpassingen voor het bedrijfsleven.

Irineu's werkgever, Carruthers, kondigde eind 1835 zijn pensionering aan en koos Irineu als zijn opvolger om de activiteiten van het bedrijf voort te zetten. Carruthers prees Irineu's voorbereiding en bekwaamheid, ondanks zijn gebrek aan persoonlijk kapitaal. Irineu kreeg een aandeel in het kapitaal van de onderneming en een volmacht om het te beheren vanaf 1 januari van het volgende jaar, toen hij 22 jaar oud was en dertien jaar ervaring in de handel had, hoewel hij voor een nieuwe uitdaging stond.

Op 25 oktober 1837 kocht Irineu Evangelista de Sousa een landhuis met een huis op de heuvel van Santa Teresa, wat zijn eerste eigendom markeerde. Door een huis te bezitten, kon Irineu zijn sociale kring uitbreiden en mensen buiten de zakelijke omgeving vermaken. Van deze kans maakte hij snel gebruik.

Op 26-jarige leeftijd begon Irineu Evangelista de Sousa met een mix van desillusie en verwachting aan een reis naar Europa. Zijn zoektocht naar financiële onafhankelijkheid had hem jaren van hard werken gekost, en nu was hij vastbesloten de realiteit van zijn liberale ideeën onder ogen te zien. Hij verlangde ernaar Engeland te zien, dat hij tot dan toe alleen in zijn verbeelding had gekend, en te testen of zijn ideeën over het land als een paradijs van welvaart waar waren of niet. De reis zou een gelegenheid zijn om alles wat hij eerder alleen in intellectuele gesprekken had besproken uit de eerste hand te ervaren.

Na Londen te hebben verkend, musea en het financiële district van de stad te hebben bezocht, vertrok Irineu noordwaarts richting Schotland, waar hij een vriend en zakenpartner op bezoek had. Dit zou niet alleen een liefdevolle ontmoeting zijn, maar een gelegenheid om ideeën en bedrijfsplannen uit te wisselen. Irineu zat boordevol nieuwe ideeën en perspectieven, en zodra hij zijn vriend ontmoette in zijn unieke huis aan de rivier aan de rivier de Eden, begonnen ze te debatteren en plannen te maken. Carruthers hielp met zijn geduld en realisme redelijke ideeën van onzekere ideeën te scheiden, en er was geen tekort aan onderwerpen om te bespreken.

Carruthers onderbrak tijdelijk zijn vreedzame pensionering en vergezelde Irineu naar Manchester om de nodige regelingen te treffen om hun Braziliaanse bedrijven aan te passen aan een mogelijke verandering in het land. Het nieuwe plan omvatte de opname van Reynell de Castro als nieuwe partner.

Na verschillende gesprekken waarbij alle drie de partijen betrokken waren, was alles eens. Carruthers & Co., gevestigd in Rio de Janeiro, zou blijven bestaan, maar er zou een nieuw bedrijf, Carruthers, De Castro & Co., worden opgericht, voornamelijk als kapitaalbron voor nieuwe ondernemingen in Brazilië. In dit nieuwe bedrijf zou Irineu ook een belang hebben en verantwoordelijk zijn voor het werven van fondsen op de Engelse markten en het inzetten ervan in Brazilië onder leiding van de lokale partner.

De dagen van de jeugd vlogen voorbij en een volwassen man moest nadenken over de toekomst. Op dat moment zat de toekomst die hij zich voorstelde weggestopt in een klein doosje, zorgvuldig in zijn bagage geplaatst. Geschud door de golven van de Atlantische Oceaan dacht Irineu na over hoe hij de inhoud ervan zou onthullen.

Van daaruit zou de jonge Irineu een baron en burggraaf worden en ontwikkeling naar Brazilië brengen via zijn bedrijven zoals de Amazon Steam Navigation Company, Dom Pedro II Railway Company, Rio de Janeiro Gas Lighting Company, die de Bank of Brazil voorzat en hervormde. Naast het opzetten van andere bedrijven, leende Irineu geld aan Uruguay en opende een filiaal van Banco Mauá in het land. Helaas was zijn einde niet zo groots als zijn rijk.

Referentie: CALDEIRA, Jorge. Mauá: Empresário do Império. Brazilië: Companhia das Letras, 1995.