Alberto Nepomuceno (1864-1920), een Braziliaanse dirigent en componist, werd geboren in Fortaleza, de hoofdstad van Ceará. Zijn ouders waren Vitor Augusto Nepomuceno en Maria Virgínia de Oliveira Paiva. Hij begon muziek te studeren bij zijn vader, die violist, organist, leraar en kapelmeester was in de kathedraal van Fortaleza. In 1872 verhuisden Nepomuceno en zijn gezin naar Recife, waar hij piano en viool begon te studeren. Hij werd een fervent pleitbezorger voor republikeinse en abolitionistische doelen Brazilië.
In 1885 ging een reeks liederen in het Portugees van Nepomuceno in première op het National Institute of Music in Brazilië. Het concert was bedoeld om degenen uit te dagen die vonden dat Portugees niet geschikt was voor belcanto. Terwijl de kritiek zich verspreidde, begon hij de strijd tegen kranten en muziekcritici, waarbij hij vocht voor nationalisme in de klassieke muziek.
In de hoofdstad van het keizerrijk vervolgde hij zijn pianostudie aan de Beethoven Club, waar hij optrad naast Arthur Napoleão en prinses Isabel. Kort daarna werd hij aangesteld als pianoleraar bij de club, die Machado de Assis als bibliothecaris had. Machado de Assis, die een goede vriend werd, schreef ook teksten voor de muziekwerken van Nepomuceno.
Hij werd een actieve pleitbezorger voor de republikeinse en abolitionistische doelen in Pernambuco en Ceará en nam deel aan verschillende campagnes. Hij verwaarloosde zijn muzikale activiteiten echter niet. Op achttienjarige leeftijd nam hij de rol van dirigent op zich voor de concerten in de Carlos Gomes Club in Recife. Hij trad ook op als violist in de première van de opera “Leonor” van Euclides Fonseca in het Santa Isabel Theater.
Bij terugkeer naar Ceará met zijn familie sloot hij zich aan bij João Brígido en João Cordeiro, verdedigers van de abolitionistische beweging, en begon hij bij te dragen aan verschillende kranten die met de zaak verbonden waren. Vanwege zijn politieke activiteiten werd zijn verzoek om overheidsfinanciering om in Europa te studeren afgewezen.
In het jaar voorafgaand aan de afschaffing van de slavernij componeerde hij “Dança de Negros” (1887), een van de eerste composities waarin Braziliaanse etnische motieven waren verwerkt. De eerste uitvoering van dit werk, dat later “Batuque” uit de “Série Brasileira” werd, werd door de componist in Ceará gepresenteerd. Andere stukken werden in dezelfde periode gecomponeerd, zoals ‘Mazurca’, ‘Une fleur’, ‘Ave Maria’ en ‘Marcha fúnebre’.
Ondanks dat hij door de keizerlijke familie met argwaan werd bekeken vanwege zijn politieke opvattingen, werd Nepomuceno, vanwege zijn betekenis in de Braziliaanse muziekscene, zelfs door prinses Isabel uitgenodigd voor thee in het keizerlijk paleis.
Na de Republikeinse staatsgreep begon Alberto Nepomuceno zijn activiteiten aan het National Institute of Music als orgelprofessor in 1894. Na de dood van Leopoldo Miguez in 1902 werd hij aangesteld als directeur.
De strijd voor de nationalisatie van de klassieke muziek werd uitgebreid met de start van zijn activiteiten bij de Association of Popular Concerts, die hij tien jaar lang leidde (1896-1906), waarmee hij de erkenning van Braziliaanse componisten bevorderde. Op verzoek van burggraaf van Taunay restaureerde hij verschillende werken van de componist Padre José Maurício Nunes Garcia en ondersteunde hij populaire componisten als Catulo da Paixão Cearense.
Een van de eerste projecten van Nepomuceno was de hervorming van het Braziliaanse volkslied en de regulering van de publieke uitvoering ervan. Hij liet in het Instituut een plaquette plaatsen ter ere van Francisco Manuel da Silva, met de inscriptie: “Aan de grondlegger van het conservatorium en auteur van het volkslied van zijn vaderland.” Hij werd ook aangesteld als muzikaal leider en chef-dirigent van de symfonische concerten van de Nationale Tentoonstelling van Praia Vermelha, ter viering van de honderdste verjaardag van de opening van de havens. Tijdens deze concerten presenteerde hij voor het eerst aan het Braziliaanse publiek hedendaagse Europese componisten als Debussy, Roussel, Glazunov en Rimsky-Korsakov, evenals de Braziliaanse componisten Carlos Gomes, Barrozo Neto, Leopoldo Miguez en Henrique Oswald.
Zijn laatste concert in het gemeentelijk theater vond plaats in 1917. Zeer ziek en verzwakt stierf hij in 1920 op 56-jarige leeftijd. Volgens artikel 34 van wet 5.700 (1971/09/09), de wet op de nationale symbolen van Brazilië is de uitvoering van een ander vocaal arrangement van het Braziliaanse volkslied dan dat van Alberto Nepomuceno niet toegestaan.
Referentie: Brazil Imperial - Artefatos en afbeeldingen van de geschiedenis van Brazilië in de periode van Primeiro en Segundo Reinado (1822-1889). Meer belangrijke componist Cearense: Overweeg de nationale muziekstijl van Erudita Brasileira. Brazilië, 6 juli 2023. Instagram: Brazil Imperial @Brazil_Imperial. Beschikbaar in: Brazil Imperial op Instagram: “O Mais Belangrijke Compositor Cearense: Considerado o Pai do Nacionalismo na música Erudita Brasileira. Alberto Nepomuceno (1864-1920) eh…’ Betreden op: 16 juli 2023.
Matheus Araújo
Matheus is ondernemer bij Araujo Media, waar hij CEO en Creative Director is. Hij deelt analyses op zijn persoonlijke blog "matheusaraujo.me" en volgt momenteel een graad in reclame en propaganda. Bovendien heeft hij een passie voor geschiedenis, vooral die van Brazilië, wat hem ertoe bracht de oprichter en redacteur van het Brazilian History-portaal te worden.
